دشت هایی چه فراخ
کوه هایی چه بلند،در گلتانه چه بوی علفی می آمد

من درین آبادی،پی چیزی می گشتم
پی خوابی شاید
پی نوری،ریگی،لبخندی
پشت تبریزی ها
                 غفلت پاکی بود که صدایم می زد
پای نیزاری ماندم،باد می آمد،گوش دادم؛
چه کسی با من حرف می زد؟
سوسماری لغزید
راه افتادم
یونجه زاری سر راه،بعد جالیز خیار،بوته های گلرنگ
وفراموشی خاک
لب آبی،گیوه هارا کندم،ونشستم،پاها در آب:
من چه سبزم امروز
وچه اندازه تنم هوشیاراست!!
نکند اندوهی،سر رسداز پس کوه
چه کسی پشت درختان است؟
هیچ،می چرد گاوی در کرد
سایه هایی بی لک
گوشه ای روشن وپاک
کودکان احساس!جای بازی اینجاست!
زندگی خالی نیست:
مهربانی هست،سیب هست،ایمان هست،
تا شقایق هست زندگی باید کرد
در دل من چیزی است،مثل یک بیشهءنور،مثل خواب دم صبح
وچنان بی تابم که دلم می خواهد بدوم تا ته دشت،بروم تا
سرکوه
                                                                       دورها آواییست که مرا می خواند.

                                                                                                      سهراب سپهری